سنگ اورانیومهانری بکرل» نخستین کسی بود که متوجه پرتودهی عجیب سنگ معدن اورانیوم گردید. پس از آن در سال 1909 میلادی «ارنست رادرفورد» هسته اتم را کشف کرد.
وی همچنین, نشان داد که پرتوهای رادیواکتیو در میدان مغناطیسی به سه دسته تقیسیم میشود (پرتوهای «آلفا», «بتا» و «گاما»).
سپس دانشمندان دریافتند که منشأ این پرتوها درون هسته اتم اورانیوم است. در سال 1938 با آزمایشهایی
که دو دانشمند آلمانی به نامهای «اتوهان» و «فریتس شتراسمن» انجام دادند, فیزیک هستهای
پا به مرحله تازهای نهاد. این فیزیکدانان با انداختن بمب, هسته اتم اورانیم با نوترونها به عناصر رادیواکتیوی دست یافتند که جرم اتمی کوچکتری نسبت به اورانیوم داشت و در اینجا بود که ناقوس شوم اختراع بمب اتمی به صدا درآمد. زیرا هر فروپاشی هسته اورانیوم میتوانست تا ۲۰۰ مگاولت انرژی آزاد کند و بدیهی بود
که اگر هستههای بیشتری فرومیپاشید, انرژی فراوانی حاصل میگردید.
سپس فیزیکدانان دیگری نیز در این محدوده به تحقیق میپرداختند. یکی از آنان «انریکو فرمی» بود ( ۱۹۵۴ - ۱۹۰۱) که به علت تحقیقاتش در سال ۱۹۳۸ به دریافت جایزه نوبل موفق گردید.
در سال 1939 یعنی قبل از شروع جنگ جهانی دوم در بین فیزیکدانان این بیم وجود داشت که آلمانیها به کمک فیزیکدانان نابغهای همچون هایزنبرگ و دستیارانش بتوانند با استفاده از دانش شکافت هستهای بمب اتمی بسازند؛ به همین دلیل از «آلبرت انیشتین» خواستند که نامهای به
«فرانکلین روزولت» رئیس جمهور وقت امریکا بنویسد و در آن نامه تاریخی از امکان ساخت بمبی صحبت شد که هرگز هایزنبرگ آن را نساخت. چنین شد که دولتمردان امریکا برای پیشدستی بر آلمان, «طرح مانهتن» را به راه انداختند و از انریکو فرمی
دعوت به عمل آوردند تا مقدمات ساخت بمب اتمی را فراهم کند. پس از سه سال, در دوم دسامبر ۱۹۴۲ در ساعت 3 بعدازظهر نخستین رئاکتور اتمی دنیا
در دانشگاه شیکاگو امریکا ساخته شد. سپس در ۱۶ ژوئیه ۱۹۴۵ نخستین آزمایش بمب اتمی در صحرای «الامو گرودو نیو» واقع در «مکزیکو» انجام شد.
سه هفته بعد, «هیروشیما» در ساعت 8:15 صبح در تاریخ 6 آگوست 1945 با بمب اورانیومی بمباران شد و «ناکازاکی» در ۹ اگوست سال ۱۹۴۵ بمباران شدند که طی آن صدها هزار نفر فوری جان باختند.
پنج شنبه بیست و هشتم 8 1388